مـــن غـــــلام قــــــمــرم، غـیـر قــــــمــرم هیچ مگو
پـیـش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخــن رنــــج مگو، جــــز سخــن گــــــــنـــــج مگو
ور از ایــن بی خـبـری رنــج مـــبــر هیچ مگو
دوش دیــــوانــه شــدم عــشق مــرا دیـــد و بــگفت
آمــدم، نــعـره مــزن، جــامـه مـدر، هیچ مگو
گـفتم ای عــشق مــن از چــیــز دگــر می تـــرسم
گـفت آن چـیـز دگــر نـیـست، دگــر هیچ مگو
مـن بــه گـوش تــو سـخن های نـهـان خـواهم گفت
سر بجنبان که بلی، جز که به سر هیچ مگو
قـــمـری جـــان صــفــتـی در ره دل پــــــیـــدا شـــد
در ره دل چــه لـطـیف است سـفـر هیچ مگو
گـفتم ای دل چـه مـه ست ایـن دل اشـارت می کرد
کــه نــه انــدازۀ تـوست ایـن بـگـذر هیچ مگو
گـفتم ایـن روی فــرشتـه ست عـجب یا بـشر است
گـفت این غـیر فـرشتهست و بشر هیچ مگو
گـفتم ایـن چـیـست، بـگو، زیــر و زبــر خــواهم شد
گـفت می بـاش چـنین زیــر و زبــر، هیچ مگو
ای نـشستـه تــو در ایـن خـــانــۀ پــرنـقش و خـیـال
خــیـز از ایـن خــانـه بــرو رخت بـبـر هیچ مگو
گـفتم ای دل پـدری کن، نه که این وصف خـداست
گـفت ایـن هست، ولی جـان پــدر هـیچ مگو
خط خورده